hey allahım düşünüyorum da ben maymundan gelmemişim, bildiğin hala maymunmuşum lan ilk bilgisayarımın karşısındayken. ölsem unutamam o anıyı, o şaşkınlığı.
baba, sen gerçekten çok çılgın bi köftecisin dostum. neden böyle acaip bi organizasyon yaptın ha? doğum günümdü. sokaktan geldim zannedersin top oynamaya çıkmamışım da sanayi sitesinde çıraklık yapmışım, leşten öteyim. "annem" diyorum "ağzıma sıçacak yine". asansörde herşeye boşverip aynaya poz veriyorum dördüncü sıradan süper kahraman aday adayı olarak, çıkarken osurup kapıyı da sıkıca kapatıyorum. benden sonra asansöre bineceklere her zaman böyle şirin sürprizler yapmayı sevmişimdir.
annem açıyor kapıyı. hayırdır lan bu kadın delirdi mi yoksa sonunda? beni bu halde görüp enseden kedi yavrusu gibi yakalayıp ayaklarımı yere değdirmeden banyoya götürmüyor, tatlı tatlı gülümsüyorsa bu işten ben kıllanırım arkadaş. anneme kaş göz yapıyorum "ne var la ne gülüyon?" der gibisinden. aklıma da gelmiyor ki doğum günümdür, sürpriz parti falan peheey. başarılı öğrenci desen, değilim. uslu çocuk desen, hahah :) . "oğlum" diyor "gel bak içeri baban salonda". işte bu kötü haber bebeğim. esnaf çocukları bilir ki esnaf adam gündüz gözüyle ev sınırları içindeyse olağanüstü hal var demektir. genelde dayakla sonuçlanır böyle şeyler. hızlıca düşünüyorum, "hassiktir acaba okuldan mı şikayet ettiler?" diye. babamı gündüz vakti dükkandan eve getirebilecek ne yapmış olabilirdim ki? kafamda deli sorular..
o kadar kirliyken ve babamı gündüz vakti eve getirebilecek kadar önemli bi durum varken annem beni nasıl salona davet eder? kesin sıçtım. paytak adımlarla yavaş yavaş yanaştım salona doğru. buzlu camın arkasından babam adeta bi ejderha gibi görünüyodu. hayal gücüm mü kuvvetliydi yoksa babamgiller
targaryen soyundan mı geliyordu? mümkün değil. bildiğim kadarıyla targaryenler afyon' da hiçbir krallık kurmamıştı. afyon' da binlerce yıldır ejderha görülmemişti dostum. salon kapısını açtık. deliricem amına koyim babam da gülümsüyor. "cankuş" dedi "bak bakalım beğenecek misin?". özellikle bu "cankuş" kelimesi çok önemli. babam eğer keyfi yerindeyse mutlaka bana böyle seslenirdi. bunu bilecek kadar dayak yemiştim adamdan. pavlovun köpeği gibiydim artık. çavuş var-dayak yok. çavuş yok-hayatımı sikicek. çavuş olduğuna göre sıkıntı yok demekti. kapıdan içeri girdim, eliyle işaret ettiği yerde ne olduğunu görebilmek için. allahım ben bi o gün böyle heyecanlandım, bi de daha sonraları altı yıl platonik aşık olduğum kızı ilk gördüğüm an böyle heyecanlanmıştım. salonun köşesinde, balkona açılan kapının yanındaydı. kahverengi iki bölmeli bi masanın üzerindeydi. baya bildiğin bilgisayardı lan bu. bana mı almışlardı? babam bana bilgisayar mı almıştı? adamın üzerine bir kamikazi olarak uçtum. gençtim. şimdiki gibi götlü göbekli doksan beş kiloluk hımbıl halimden eser yoktu. toplasan kırk kilo ya vardım ya yoktum. uçabilmeye fiziksel olarak müsait olmamın yanında zihinsel olarak da yeteri kadar gerizekalıydım. "baba" dedim "sağol yaaaa". başka bişey söyleyemedim. bazı anlatıcılar (annem, babam)
hikayenin bu kısmında sevinç gözyaşlarından bahsederler. kimi kaynaklarda gözüme bişey kaçtığı söylenir. neyse.
sanırım üç veya dört saat kadar bilgisayar kapalı haldeyken karşısında oturdum. işte maymun olduğuma inancım buraya denk gelir. açamıyorum bilgisayarı. yarın kurmaya abiler gelecekmiş. beklemeliymişim. böyle bir ızdırap, böyle bir işkence olabilir mi? gerdek gecesinde sarılıp uyur mu insan? uyumaz. klavyenin ustalıkla yuvarlatılmış köşelerini okşuyorum. monitörün üzerine konan tozların ne anası kalıyor ne avradı. annem dantel koymuş zaten üzerine. götüm yemiyor danteli de kaldıramıyorum. dantel de sanki müstakbel bilgisayarımın duvağı gibi geliyor gözüme bazı bazı. hoşuma da gidiyor içten içe. tek tek kabloları inceliyorum. ne biçim ne acaip girişler çıkışlar onlar öyle yarabbim. heyecandan ben ölmeyeyim kimler ölsün be?
böyle yarime dokunamadan geçti gitti saatler. bir sefer, yalnızca bir sefer tüm cesaretimi topladım. klavyenin üzerinde sağ elimin işaret parmağını en soldaki harften başlayıp en sağdaki harfe doğru piyano çalıyormuşçasına savurdum nazikçe. trrrrrrtttt diye bi ses çıktı ki, ne güzel bi sestir. ahengine kurban olduğum. hala ilk günkü gibi tazedir içimde o ses.
ertesi gün her güzel şeyin bi sonu olduğunu anladım. bilgisayarı kurmaya geldiler. fişi taktılar, "power" tuşuna bastılar. anlamadığım şeyler oluyordu monitörde. aynı matrix gibi ama siyah beyaz tabi, yeşil değil. rakamlar uçuşuyor, ekran değişiyor, kalbim göğüs kafesimin ırzına geçiyor. bir anda bozuluyor büyü. "allah allah" diyor tanımadığım abi. ne demek şimdi bu? bi problem mi var yoksa? bana dönüyor. "sen hiç açtın mı dün akşam bilgisayarı?" diyor. "yooo açmadım hiç." diyorum aval aval. "hayret, bi problem var heralde açılmıyo bilgisayar. ben bi götürüp bizim dükkanda bakayım buna." cümlesini güç bela duyuyorum. kelimeler kafamın içinde uğulduyor. "ya burda bakıver işte götürme şimdi taaa dükkana kadar" diyorum, az çakal değilim. yemiyor ibne. gülüyor bi de bana. bütün manevralarım sonuçsuz kalıyor.
ilk bilgisayarımı, gözümün nurunu, yaşama sevincimi alıp götürüyolar. daha ben bir kere bile açamadan. /dir yazıp içindekilere hayran hayran bakamadan, bi kerecik "dev" veya "prince" oynayamadan koparıyolar onu benden.
allahım, anne ve babama o bilgisayar geri gelene kadar durmaksızın ağlayan oğullarına dayanma gücü/sabrı bahşettiğin için harbiden çok teşekkür ederim.
çok az hasarla atlattım o dönemi. büyük kıyak oldu gerçekten.
sevgiler
hüs.
